Osobowość Borderline

Osobowość borderline to zaburzenie osobowości. Termin „borderline” można dosłownie przetłumaczyć jako „z pogranicza”. Osoby nim dotknięte są niestabilne emocjonalnie, dręczy ich silne uczucie pustki i ogólnego niespełnienia, mają też zaburzenia własnej tożsamości. Czy jest osobowość borderline, jakie są objawy, przyczyny? Gdzie szukać wsparcia?

CZYM JEST OSOBOWOŚĆ BORDERLINE

Osobowość borderline nie jest bowiem chorobą i nie powinna być traktowana w takich kategoriach. To zaburzenie osobowości. Innymi określeniami na osobowość borderline są: osobowość chwiejna emocjonalnie typu pogranicznego czy pograniczne zaburzenia osobowości lub z osobowość z pograniczna.

Po raz pierwszy termin borderline wprowadził już w połowie XX wieku Robert Knight. Użył on tego określenia, żeby określić bardziej precyzyjnie specyficznych pacjentów. Konkretnie chodziło o pacjentów, których problemy były pomiędzy zaburzeniami neurotycznymi, a zaburzeniami psychotycznymi. Jednocześnie zaburzenia te nie były tak nasilone, by móc po prostu zdiagnozować obecność schizofrenii.

W przypadku borderline można mówić o „stabilnej niestabilności”. Chodzi tutaj o stan, w którym nastrój i stany emocjonalne dotkniętej tym zaburzeniem osoby są, oczywiście, niestabilne.

Osoby z borderline mają skłonność do podejmowania zachowań powszechnie uważanych za ryzykowne – w tym do hazardu czy przypadkowych kontaktów seksualnych. Takie osoby mają też skłonności do konfabulacji czy wręcz patologicznego kłamstwa. Mają też większą szansę na sięgnięcie po substancje psychoaktywne czy wpadnięcie w zaburzenia odżywiania.

Osoby z borderline cechuje też bardzo wysoki poziom strachu przed porzuceniem, co sprawia, że mają tendencje do swoistego palenia mostów za sobą. Tak bardzo boją się porzucenia, że – paradoksalnie – nierzadko wolą sami porzucić daną relację.

OSOBOWOŚĆ BORDERLINE – PRZYCZYNY

Przyczyny występowania osobowości typu borderline nie jest znana i dokładnie określona. Część naukowców wskazuje czynniki biologiczne i rolę genów w rozwijaniu się osobowości borderline. Jednak, dokładnie tak samo jak przy ustalaniu przyczyn schizofrenii, zdania na ten temat są w środowisku naukowym mocno podzielone. Zarówno mogą mieć na to wpływ czynniki genetyczne (zdolność do odczuwania silnego lęku, chwiejności emocjonalnej) oraz czynniki rodzinne i środowiskowe. Tutaj wymienić można chłód emocjonalny, nadmierny krytycyzm, nieokazywanie dziecku uczuć i brak wykształcenia prawidłowej komunikacji z dzieckiem. Osoba wychowywana w ten sposób nie ma poczucia bezpieczeństwa, przez co może wykształcić w sobie silny lęk przed porzuceniem, ogólną chwiejność emocjonalną czy też silny negatywizm, który dotyka każdego aspektu życia.

OSOBOWOŚĆ BORDERLINE – OBJAWY

Osobowość borderline odbija się w na zachowaniu, myślach i nastawieniu. Osoby z zaburzeniem borderline częściej odczuwają emocje negatywne niż pozytywne. Taka osoba bardzo często jest zniechęcona czy sfrustrowana. Czuje gniew, smutek, niechęć do siebie i innych ludzi, a także poczucie winy, wstydu czy znudzenia.

To wszystko sprawia, że taka osoba jest z biegiem czasu coraz bardziej zestresowana. To z kolei prowadzi do błędnego koła – negatywne emocje zwiększają stres, a duży stres zwiększa negatywne emocje. W takim przypadku bardzo trudno jest się z tego wyrwać. Może dojść do pojawienia się objawów paranoidalnych czy do błędnego, bardzo negatywnego wyobrażenia świata, ludzi czy zdarzeń. Czasami objawy te są tak silne, że niezbędne okazuje się leczenie w szpitalu.

Osoba z borderline ma trudności z nawiązywaniem dobrych relacji z innymi ludźmi. Panicznie boi się porzucenia, odrzucenia i z tego względu pierwsza decyduje się kogoś odrzucić. Uważa to za rozwiązanie lepsze i mniej bolesne dla siebie. Taka osoba ma też tendencje do wchodzenia w toksyczne związki i tworzenia takich. W takich związkach bardzo często może dochodzić do różnorodnych kryzysów emocjonalnych. Pod ich wpływem może dochodzić nawet do aktów agresji i przemocy, również autoagresji – okaleczania się i nawet prób samobójczych lub szantażów emocjonalnych. Gróźb, że jeśli osoba z borderline zostanie zostawiona to na pewno zabije siebie lub zrobi sobie inną krzywdę.

Zaburzenie borderline cechuje szereg charakterystycznych cech. Można do nich zaliczyć:

• Niestabilny obraz samego siebie

• Niestabilny obraz otoczenia

• Impulsywność

• Wahania nastroju nawet pod wpływem błahych rzeczy

• Skłonność do samookaleczania

• Wyidealizowany obraz partnera, który pęka po pierwszym konflikcie

• Konfliktowość

• Tendencje do manipulowania innymi

• Czarno-biały obraz świata

• Popadanie z euforii w załamanie, brak stanów pośrednich

• Częste napady gniewu

• Krytykowanie innych

• Obwinianie innych za własne niepowodzenia

• Byli partnerzy mają przypisywane wszelkie negatywne cechy

• Skłonność do popadania w zaburzenia odżywiania

• Skłonność do zachowań ryzykownych

To zbiór cech i zachowań typowych dla osobowości borderline, jednak nie muszą występować jednocześnie i z różną intensywnością.

Osoby borderline widzą negatywnie świat oraz samych siebie. Dlatego w związkach – czy to miłosnych czy przyjacielskich – mogą czuć ogromny przymus bycia ciągle osobą adorowaną i zapewnianą o silnym uczuciu. Dlatego też bywają bardzo zazdrosne, wręcz zaborcze o ludzi ze swojego otoczenia i każdą nową znajomość, w którą angażuje się ich partner czy nawet tylko kolega lub koleżanka, postrzegają za zagrożenie dla siebie. Zazdrość powodowana jest też silnym strachem przed odrzuceniem i negatywnym podejściem, które każe im wierzyć, że zostaną natychmiast „zastąpione” przez kogoś innego i utracą związek z drugą osobą.

Są też w stanie zrobić naprawdę wiele, by tylko nie zostać porzuconym. Dlatego zdarza im się tkwić w bardzo toksycznych relacjach, w których dochodzi do aktów przemocy tak psychicznej, jak i fizycznej. Same też potrafią bardzo negatywnie wpływać na partnera. Niezależnie od tego, czy widmo porzucenia jest całkowicie realne czy też tylko tak im się wydaje, mogą stosować rozmaite szantaże emocjonalne czy manipulować drugą osobą tak, by nie chciała lub bała się od nich odejść. Tutaj mogą pojawić się nawet groźby śmierci. Osoby z borderline tak boją się porzucenia, że mogą uciekać się nawet do gróźb samookaleczenia lub popełnienia samobójstwa, żeby tylko zmusić drugą osobę do tego, by ich nie zostawiała.

To wszystko sprawia, że bardzo trudno jest im nawiązywać i utrzymywać zdrowe relacje z innymi ludźmi – niezależnie od tego, czy chodzi o związek romantyczny czy czysto przyjacielski.

OSOBOWOŚĆ BORDERLINE – DIAGNOSTYKA

Kryteria rozpoznawania osobowości borderline, a więc ich diagnostyka, różni się od siebie w zależności od stosowanej klasyfikacją; ICD-10, amerykańską klasyfikację DSM-IV.

Zgodnie z ICD-10 mowa o osobowości chwiejnej emocjonalnie wstępuje w podtypie impulsywny i właśnie borderline.

W pierwszy podtypie musza wystąpić dwie cechy:

• Niestabilność, skłonność do kapryśnego nastroju

• Działania impulsywne

• Skłonność do reagowania gniewem

• Skłonność do przemocy

• Jeśli coś nie przynosi szybkiej satysfakcji osoba ma problem z utrzymaniem swojego zainteresowania daną czynnością

Ważna jest też skłonność do popadania w konflikty, nawet z bardzo błahych powodów oraz ogólna kłótliwość. Jeśli te cechy idą w parze z przynajmniej z dwoma spośród wyżej wymienionych, można już mówić o osobowości chwiejnej emocjonalnie typu impulsywnego.

Z kolei podtyp borderline występuje, jeśli u danej osoby wystąpią przynajmniej trzy cechy spośród wymienionych:

• Ciągłe poczucie wewnętrznej pustki

• Brak precyzyjnych preferencji (także seksualnych) oraz celów

• Próby uniknięcia porzucenia za wszelką cenę

• Skłonność do samookaleczenia

• Działania lub groźby samobójcze

• Wysokie zaangażowanie w niestabilne i bardzo intensywne związki prowadzące do częstych i poważnych kryzysów emocjonalnych

W przypadku posiłkowania się amerykańską klasyfikacją DSM-IV nie ma podziału na podtypy i mówi się o zaburzeniu typu borderline, dodatkowo musi się pojawić przynajmniej pięć cech spośród wymienionych:

• Ciągłe uczucie wewnętrznej pustki

• Zaburzenia tożsamości

• Zaburzenia poczucia własnej wartości

• Samookaleczenia

• Groźby samobójcze

• Podejmowanie prób samobójczych

• Krańcowo idealizowane bądź dewaluowane związki

• Silne uczucie gniewu nieadekwatne do sytuacji

• Niekontrolowane wybuchy gniewu

• Impulsywność w zakresie co najmniej dwóch strefach, które może powodować zagrożenie zdrowia i życia – napadowe objadanie się, zażywanie substancji psychoaktywnych, ryzykowne kontakty seksualne, impulsywne wydawanie pieniędzy

• Bardzo intensywne i jednocześnie niestałe związki

• Objawy dysocjacyjne

• Myśli o charakterze paranoidalnym – wyraźne, choć przemijające

Mimo używania testu diagnostycznego to zaburzenie typu borderline jest bardzo trudne. Część symptomów jest bowiem bardzo podobna do innych zaburzeń klinicznych, dlatego borderline bywa niezauważony, a objawy są przypisywane innym problemom i zaburzeniom.

U KOGO NAJCZĘŚCIEJ DIAGNOZUJE SIĘ BORDERLINE

Badacze wskazują też na różnorodność występowania dodatkowych zaburzeń wśród osób z zaburzeniem osobowości borderline. Zgodnie z przeprowadzonymi w tym aspekcie badaniami część naukowców jest zdania, że u mężczyzn częściej występuje problem z sięganiem po różnorodne środki psychoaktywne, a także częściej zaobserwować można cechy osobowości antyspołecznej. W przypadku kobiet natomiast częstsze są zaburzenia odżywiania. Z kolei zaburzenia lękowe występują z mniej więcej równą częstotliwością wśród kobiet i mężczyzn.

JAK POSTĘPOWAĆ Z OSOBAMI Z OSOBOWOŚCIĄ BORDERLINE

Związek z osobą z borderline może być udany i szczęśliwy jednak, żeby tak było, należy wprowadzić konkretne zasady. Należą do nich między innymi:

• Trzeba namawiać do terapii, ale nie wolno zmuszać. Osoba z zaburzeniami sama musi dojrzeć do tej decyzji i podjąć najlepszą dla siebie decyzję. Tylko terapia podjęta z własnej woli może przynieść bardzo satysfakcjonujące efekty i pomóc stworzyć związek stabilny i mocny

• Nauka odpowiedniej komunikacji

• Unikanie konfliktów

• Rozmowy prowadzone w tonie empatycznym, ale stanowczym

• Unikanie konfliktów

• Nie można przejmować sposobu myślenia osoby zaburzonej

• Trzeba unikać wpadania w schematy współuzależnienia

Bardzo ważnym czynnikiem, który pozwoli stworzyć zdrową i stabilną relację z osobą zaburzoną jest psychoedukacja. Zrozumienie jak najwięcej o charakterze zaburzenia borderline pozwoli lepiej zrozumieć drugą osobę. l

Inną istotną kwestią jest zrozumienie drugiej strony. Osoba z zaburzeniem borderline może zachowywać się bardzo specyficzne, ale ważne jest zrozumienie jej intencji. Jej poczynania nie są nastawione na to, by krzywdzić drugą stronę – partnera bądź partnerkę lub przyjaciół. Ona działa w określony sposób sterowana przez swoje zaburzenie. A to zaburzenie sprawia, że bardzo cierpi i boi się odrzucenia, przez co może podejmować różne, nierzadko krzywdzące dla siebie i innych, działania, by spróbować tego uniknąć. Groźba porzucenia nie musi być nawet realna – dla osoby zaburzonej nie ma to żadnego znaczenia.

OSOBOWOŚĆ BORDERLINE – LECZENIE

Należy przede wszystkim podkreślić, że osobowość borderline to nie jest choroba, tylko zaburzenie. To dwie zupełnie inne kwestie. Jednak nie znaczy to też, że nie sposób pomóc osobie z osobowością borderline i jest ona skazana na życie w cieniu własnych zaburzeń.

W tym przypadku proces terapii jest jednak złożony. Najważniejsza jest psychoterapia, jednak jako pomocnicza stosowana jest też farmakoterapia. Może dojść też do potrzeby hospitalizacji, jeśli osoba zaburzona stanowi zagrożenie dla siebie – na przykład poprzez podejmowanie kolejnych prób samobójczych lub wykazywanie autoagresji i okaleczanie się.

Psychoterapia jest bardzo skutecznym sposobem leczenia osobowości bordenline, zachęcam do terapii skoncentrowanej na rozwiązaniu - TSR, w trakcie której osoba otrzymuje dużo wsparcia, empatii i zrozumienia swoich potrzeb.

Farmakoterapia stosowana jest w przypadku pacjentów, u których stwierdzono epizody maniakalne, psychotyczne, depresyjne czy nerwicowe. W takich sytuacjach podawane bywają leki przeciwpsychotyczne, stabilizujące nastrój i przeciwdepresyjne.

Pamiętaj, że farmakoterapia jest w stanie tylko wyciszyć część objawów i usprawnić funkcjonowanie, ale w żaden sposób nie zastąpi psychoterapii.

Atak paniki - i co dalej?

Zaburzenia lękowe to bardzo poważny problem utrudniający codzienne funkcjonowanie, szczególnie gdy zamienia się w męczące ataki paniki. Co to jest atak paniki? Jak się objawia? Jak sobie radzić z atakiem paniki? Przeczytaj!

ATAK PANIKI – CO TO JEST?

Lęk naturalna emocja, która pełni funkcje ochronne i sam w sobie nie jest niczym złym. Pomaga w ustanawianiu granic i obronie Twojej nietykalności. Może też działać w sposób bardzo motywujący. Jednak czasami lęk staje się zbyt silny, a taki stan jest wręcz paraliżujący. Może się też zdarzyć, że zbyt silny lęk doprowadzi do ataku paniki.

Panika może wręcz uniemożliwić aktywność, a osoba nią dotknięta nie ma pełnej kontroli nad sobą i nad tym, co się dookoła niej dzieje. W tym nawracające ataki paniki to problem, który może dotyczyć około 1-2 procent społeczeństwa. Istnieje też duże zróżnicowanie pod kątem płci. Statystycznie bowiem na ataki paniki dwa razy częściej zapadają kobiety. Pierwszy atak paniki pojawia się najczęściej w młodości – pomiędzy dziesiątym a dwudziestym ósmym rokiem życia.

Atak paniki to coś więcej niż po prostu lęk nasilony. Osoba nim dotknięta nie może tak po prostu się uspokoić. Przerażenie kompletnie ją blokuje i paraliżuje. Nie może wtedy racjonalnie myśleć i nie panuje nad tym, co się dzieje.

Zgodnie z definicją ataki paniki to wyróżniające się epizody doświadczania silnego dyskomfortu lub silnego lęku. Rozpoczynają się nagle, bardzo szybko eskalują i osiągają swój szczyt. Trwają od kilku do nawet kilkudziesięciu minut. Zgodnie z obowiązującą klasyfikacją ICD-10 występują one w sposób spontaniczny i nie są związane z żadną konkretną sytuacją czy obiektem. Nie można przewidzieć momentu, w którym nastąpią.

Ataki paniki powiązane są też z agorafobią, czyli lękiem przed przebywaniem w miejscach publicznych oraz w dużych i otwartych przestrzeniach. Ataki paniki mogą występować samodzielnie, bez dodatku agorafobii. Jednak agorafobia praktycznie zawsze występuje w towarzystwie ataków paniki. Takie rozróżnienie istnieje tylko zgodnie z europejską klasyfikacją. W przypadku Klasyfikacja Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego DSM-IV-TR nie występuje i agorafobia oraz napady paniki traktowane są jako jedno zaburzenie.

JAKIE SĄ OBJAWY ATAKU PANIKI?

Same objawy ataku należą do tak intensywnych, że często bywają mylone z innymi problemami zdrowotnymi. To jeszcze bardziej wpływa na człowieka i odpowiada za zwiększone odczuwanie lęku. Jakie są najczęstsze objawy ataku paniki?

• Zimne dreszcze

• Szybsze bicie serca

• Kołatanie serca

• Uczucie walenia serca

• Drżenie

• Trzęsienie się

• Suchość w ustach

• Pocenie się

• Drętwienie

• Uderzenia gorąca

• Ból w klatce piersiowej

• Uczucie dyskomfortu w obrębie klatki piersiowej

• Uczucie dławienia

• Problemy z oddychaniem

• Nudności

• Uczucie niepokoju

• Ból brzucha

• Chwiejność

• Zawroty głowy

• Ból głowy

• Uczucie omdlewania

• Depersonalizacja – stan, w którym osoba jest przekonana, że jego myśli, emocje i odczucia, a nawet części ciała, tak naprawdę nie należą do niej, tylko do kogoś innego. Osoby w tym stanie czują się tak, jakby stały z boku i obserwowały wszystko z pozycji widza.

• Derealizacja – przekonanie, że rzeczywistość, wszystko to, co daną osobę otacza, jest tak naprawdę nierzeczywiste

Kluczowym objawem ataków paniki jest odczuwanie bardzo silnego, porażającego lęku. Najwyższe natężenie następuje najczęściej po kilku minutach od rozpoczęcia ataku, choć sam atak może trwać nawet do dwóch godzin.

ATAK PANIKI – CO ROBIĆ I JAK SOBIE RADZIĆ?

Istnieje szansa na życie bez ataków paniki jednak trzeba w tym zakresie wykonać pewne działania np. konsultacja psychologiczna i podjęcie terapii oraz/ lub kontakt z psychiatrą.

Psychoterapia pomaga w redukcji napięcia. Psychoterapeuci w toku swojej pracy stosują różnorodne nurty i metody, korzystają też z wielu metod terapeutycznych. Podejmując współpracę z psychoterapeutą TSR (Skoncentrowanym na Rozwiązaniu) będziesz budować korzystne i komfortowe metody radzenia sobie z atakami paniki, tak by ze spokojem i rozluźnieniem wychodzić z ataków paniki i poprawiać swój komfort psychicznych.

W zależności od stopnia napięcia emocjonalnego i intensywności oraz częstotliwości ataków paniki warto skonsultować temat z psychiatrą, u którego możemy otrzymać wsparcie farmakologiczne, by doraźnie wyciszyć objawy.

Kiedy coaching, a kiedy terapia?

Z coachingu może skorzystać prawie każdy, za wyjątkiem osób, które wymagają specjalistycznego wsparcia terapeutycznego. To znaczy, że można udać się do coacha, gdy mamy chwilowy kryzys lub nie dostrzegamy dla siebie żadnego rozwiązania i potrzebujemy na nowo zyskać mocy do życia (opis górnolotny, ale tak trochę jest). Coaching to transformująca rozmowa, której efektem jest lepsze zrozumienie samego siebie i swoich wyborów. Efektem pracy coachingowej może być wzmocnienie motywacji, poczucia pewności siebie lub opracowanie planu pomocnego przy realizacji celów życiowych. Coaching, to nie jest wspólne przygotowanie planu, ale efektem rozmowy coachingowej może być właśnie pożądany plan. Natomiast coaching mocno opiera się na naszych wartościach, które są podstawą naszych wyborów życiowych.

Terapia Skoncentrowana na Rozwiązaniu – TSR jest pomocna u osób z chwilowym kryzysem życiowym, jak i posiadających zaburzenia psychiczne, emocjonalne, czy uzależnienia tj. fobie, lęki, objawy somatyczne, problemy z odżywianiem itd. Także mocno opiera się na wartościach. Celem terapii jest właśnie poznanie własnych wartości, potrzeb i zauważenie zasobów, które pozwalają nam pokonywać trudności życiowe. Rolą terapeuty jest wzmacnianie klienta przez zauważanie mocnych stron i budowanie przestrzeżeni do wprowadzania zachowań służących klientowi. Ta terapia różni się od innych psychoterapii, ze względu na brak określonego czasu współpracy. To klient decyduje, kiedy chce skorzystać ze wsparcia i jak długo ta pomoc ma trwać. Czasami wystarczy tylko jedno spotkanie, czasami trochę więcej. Tutaj nie ma przestrzeni na poznawanie, dlaczego coś się wydarzyło i rozdrapywania ran, jest za to przestrzeń do lepszego zrozumienia samego siebie. Założenia TSR są takie; jeśli coś nie działa to przestań to robić, jeśli coś działa to rób tego więcej i nie ulepszaj :)

Cechą wspólną tych podejść jest to, że zarówno coach, jak i terapeuta TSR nie jest ekspertem od życia klienta, on pomaga w okrywaniu siebie i budowaniu przestrzeni do podejmowania najlepszych dla klienta decyzji.

#stres #psychoterapia #motywacja #energia #rozwój #samoświadomość